Αριστούργημα

Γράφω, σ' ένα αριστούργημα ψυχής, που ποτέ δεν γέμισε ρυτίδες. Ανθός μοναδικός κι ολόγιομο φεγγάρι, σε κήπους απροσπέλαστους. Αδειάζω την τερπνή μου σκέψη, στύβω τα λόγια μου και πλάθω παραμύθια, με ψίθυρους και γέλια, μέσα στους κρίνους, και χίλια είδωλα κι εικόνες χύνονται σ' ένα ντελίριο χορού, με πλουμιστές αράδες. Στάλαξαν τα δάχτυλά μου, μεσ' απ' τους στίχους γιά τις ευχές πούνε γιά τη ζωή . Κι αστροβατώ, μοναχικός, μες τις στοές της ύπαρξης μου. Μονάχη μιά καρδιά, που κρύβει η νύχτα. Δίχως φυλή και όνομα, μα λίγα βότσαλα στο κύμα. Μετέωρες οι λέξεις μου, μα παίρνουν νόημα, όταν εσύ θα τις φωτίσεις............

Στη μνήμη μου

Φτιάχνοντας, άχρηστα λουλούδια, ξέχασα να ζω. Πίσω από τα κάγκελα των βιβλίων, φυλάκισα, τις μορφές των ρόδων, των δικών μου ημερών.

Τα δάχτυλα, των καθυστερημένων φιλιών, διαπέρασε ο θάνατος, μέσα στις τρύπες, των ρεφρέν μου. Ποιος ξεχώρισε τον θάνατο των ρόδων, και τους φόβους των αρωμάτων, μέσα στους άχραντους ήχους, και το άπειρο συναίσθημα;

Χάος ο χρόνος, κι όμως αποζητώ, στων μορφών το πλήθος, τη χαμένη ώρα,

Πέρα απ την υλική παρουσία μου, την σημασία των αιώνων.

Γιατί υπήρξα αίσθημα και δύναμη, μ’ αισθήσεις παράφορες. Για να μη χάσω τα’ αλαβάστρινα, καθώς αποχωρούσαν, στο χώρο των κυμάτων.

Στη μνήμη του εαυτού μου, στήνω άγαλμα αναπόφευκτο,

Και στο μέλλον, κάθε μορφή, θα εξοργίζεται,

Που μάρτυρας δεν ήταν όσων λάτρεψα κι αγάπησα.